Σταφίδα ονομάζεται το αποξηραμένο σταφύλι. Η σταφίδα διακρίνεται σε δύο είδη, τη μαύρη και την άσπρη. Η άσπρη λέγεται και σουλτανίνα. Τρώγεται σκέτη ως γλυκό και προστίθεται συνήθως σε κέικ και διάφορα γλυκά. Η κύρια διεργασία παραγωγής έχει να κάνει με την ξήρανση του καρπού,

Η σουλτανίνα, είναι ποικιλία αμπελιού της κρητης  που καλλιεργείται για την παραγωγή εκλεκτής ποιότητας επιτραπέζιων σταφυλιών. Τα σταφύλια της είναι γενικά μεγάλα, πυκνά έως μέτρια πυκνά, με ρόγες χωρίς κουκούτσι και σάρκα ανθεκτική, γλυκιά και γευστική. Ωριμάζει κατά τα τέλη Ιουλίου με αρχές Αυγούστου. Είναι ένας δημοφιλέστατος διατροφικός θησαυρός.

Το όνομά της σουλτανίνας είναι ιταλικό (uva sultanina), και πιθανότατα οφείλεται στο γεγονός ότι η ποικιλία αυτή εισαγόταν από την επικράτεια του Σουλτάνου, την οθωμανική αυτοκρατορία. Άλλοι αποδίδουν το όνομά της στην καταγωγή της.

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, είναι ασιατικής προέλευσης και τοποθετείται στην περιοχή “Σουλτανιέ” του βορείου Ιράν απ’ όπου προήλθε και καλλιεργήθηκε τον 12ο αιώνα στην κοιλάδα του Ερμού ποταμού (Μαγνησία της Μικράς Ασίας). Από εκεί διαδόθηκε στην περιοχή “Σμύρνη” και στη λοιπή ακτή της Ιωνίας. Υπάρχουν και άλλες θεωρίες, πολλές μάλιστα επιστρατεύουν και κάποιον μύθο, επειδή στα αγγλικά η λέξη για τη σταφίδα, sultana, είναι ίδια με τη λέξη για τη σουλτάνα. Στην Ελλάδα η σουλτανίνα ήρθε το 1838 από τη Σμύρνη. Η καλλιέργεια της σουλτανίνας είχε μεγάλη άνοδο μετά το 1922, με την εγκατάσταση των προσφύγων της Μικράς Ασίας στην Κρήτη. Σταδιακά ακολούθησε αναβάθμιση των μεθόδων καλλιέργειας και το προϊόν αποτέλεσε μια σημαντική πηγή εισοδήματος για τους αγρότες του νησιού μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’80. Στην παγκόσμια παραγωγή της σουλτανίνας η χώρα μας κατέχει την 5η θέση.

Με αναλλοίωτη την μεγάλη Κληρονομιά άνω των 30 ετών ιδιαίτερης αγάπης για την αμπελουργία, αλλά και ένα κοινό μυστικό: την απαιτητική, αλλά πολύ πιο αποτελεσματική ποιοτικά μέθοδο αποξήρανσης της σταφίδας. Επιλέγει να χαράξει την δική του πορεία ένας ιδιαίτερος και πολλά υποσχόμενος παραγωγός, στον τομέα αυτό ονόματι, Αγριμανάκης Γεώργιος με Συνοδοιπόρο από τα πρώτα βήματα του, την Σύζυγο του Σοφία, σε ένα ιδιαίτερο Οικισμό της Κρήτης στο Τεφέλι Ηρακλείου Κρήτης.

Συνεχιστής της Οικογενειακής παράδοσης, παίρνοντας το κατάλληλο έναυσμα από την ιδιαίτερη πορεία των προγόνων του, ο κος Αγριμανάκης επιλέγει την Βιολογική μέθοδο από το στάδιο της παραγωγής – αποξήρανσης – τυποποιήσης ως και με δικές του Αμπελοκαλλιέργειες. «Δε χρησιμοποιούνται πρόσθετα ούτε συντηρητικά, με πρωταρχικό σκοπό την ποιότητα του προϊόντος και όχι την ποσότητα.»